Taka jednolitość polskiego pawilonu przy zachowaniu wysokiego poziomu wszystkich prac przełożyła się na wielki sukces polskich wystawców w postaci wielu nagród. Choć tutaj nie ma zgodności co do ich faktycznej ilości, bo w sprawozdaniu "Polska sztuka dekoracyjna" (1927) Warchałowski zapisał: "Eksponaty nasze poza pochlebną, często entuzjastyczną oceną w pismach, zdobyły 189 nagród, w tem 36 Grand-Prix, 31 dyplomów honorowych, 60 medali złotych, przy czem w najważniejszych działach: umeblowanych wnętrz, uzyskaliśmy największą w porównaniu z innymi ilość Grand-Prix, a mianowicie 6, oraz w dziale tkanin również największą ilość obok Austrii, a mianowicie po 7".

  Z kolei na 172 nagrody „wyliczył” polski sukces Mieczysław Tretera w "Sztukach Pięknych" (nr 2, 1926). Treter zauważył: „Polska otrzymała łącznie 172 nagrody. Wystawców polskich oficjalnie podanych było 307, ale w liczbie tej byli także profesorowie szkół artystycznych, którym nagród nie przyznawano. Po odliczeniu 56 profesorów mamy 251 faktycznych wystawców. Liczba 172 nagród stanowi więc 68,5%. Dzięki takiemu stosunkowi liczby nagrodzonych do liczby wystawców Polska zajęła pierwsze miejsce.”.

  Zdaniem Anny M. Dexlerowej i Andrzeja K. Olszewskiego, autorów monografii "Polska i Polacy na powszechnych wystawach światowych 1851-2000": "Polacy zdobyli w Paryżu: 35 nagród Grand Prix (m.in. dla Józefa Czajkowskiego, Henryka Kuny, Zofii Stryjeńskiej, Józefa Mehoffera, Wojciecha Jastrzębowskiego, Warsztatów Krakowskich, dla szkół), 31 nagrody Diplome d'Honneur, 70 złotych medali, 56 medali srebrnych i 13 brązowych, w sumie aż 205 nagród".

  Na Wystawie zostali nagrodzeni także uczniowie zakopiańskiej szkoły, za rzeźby, a w zasadzie drewniane figurki nawiązujące do prymitywizmu sztuki podhalańskiej. Na przybitych do postumentu złotych tabliczkach wskazuje się na zbiorowego autora sygnowanego jako „szkoła zakopiańska”.

  Najbardziej spektakularnym sukcesem był zakup przez rząd francuski Kapliczki Bożego Narodzenia Jana Szczepkowskiego. Szczepkowski otrzymał za ołtarz Grand Prix i Legię Honorową. Otworzyło to także najaktywniejszy okres w życiu zawodowym artysty.

  Kapliczka wpisywałą się w koncepcję Warchałowskiego idealnie spełniając jego kryterium polskości. Odwoływała się do stylu zakopiańskiego, inspirowana motywami ludowymi, jej autor rozumiał tak ważny na Warchałowskiego ludowy rys. Jednocześnie była nowoczesna.

  Kapliczkę zakupił rząd francuski, choć jak zauważa na podstawie korespondencji Warchałowskiego Katarzyna Chrudzimska – Uhera interesowali się nim także Anglicy i Amerykanie. Po początkowym zainteresowaniu rządu francuskiego (łączącego się choćby z deklaracją wystawienia dzieła w Muzeum Sztuki Dekoracyjnej w Luwrze), entuzjazm Francuzów opadł. Ostatecznie w wyniku negocjacji ołtarz sprzedano za 25 000 franków co stanowiło jedną trzecią ceny, od której rozpoczęto rozmowy. Szczepkowski nalegał, aby ołtarz znalazł się albo we wspomnianym muzeum albo w jednym z kościołów na terenie Paryża. W wyniku negocjacji przeprowadzanych przez Warchałowskiego ołtarz umieszczono ostatecznie w polskim kościele pod wezwaniem św. Stanisława w Dourges. Miasto mieści się w rejonie Pas-de-Calais oddalonym około stu kilometrów od Paryża. Ciekawostką jest fakt, że po II wojnie światowej wśród miejscowych powstało błędne przekonanie, że autorem ołtarza jest Władysław Skoczylas, którego drzeworyty znajdują się w kościele.