Maska to gipsowy odlew twarzy bez szyi i z fragmentami uszu przedstawiający starszego mężczyznę. Patynowana na kolor popielaty. Wzmocniona jest drewnianym elementem z metalowym uchwytem.

Władysław Skoczylas zmarł 8 kwietnia 1934 w Warszawie. Za zdjęcie maski pośmiertnej odpowiedzialny był Jan Szczepkowski. Skoczylas uznawany był za ojca polskiej szkoły drzeworytu, czyli techniki graficznej należąca do druku wypukłego, w której używana jest deska, na którą nanosi się rysunek. A następnie przy pomocy specjalnych narzędzi wycina tło, które na odbitce będzie białe.
Najbardziej charakterystycznym elementem stylu Skoczylasa był tzw. „grzebyk”– zazębianie się czarnego z białym – który rytmizuje kompozycje. Jeden z największych zbiorów prac tego artysty znajduje się w Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce. Zgromadzono tam ponad 400 drzeworytów, akwarel, rysunków i dokumentów związanych z osobą twórcy.

Jan Szczepkowski współpracował z Władysławem Skoczylasem w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie gdzie Skoczylas był dyrektorem. Po objęciu przez Skoczylasa posady w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie kolejnym dyrektorem placówki został Jan Szczepkowski. Artyści spotykali się także na niwie prywatnej, spędzając choćby wakacje nad Bałtykiem. Wyznawali również podobne artystyczne ideały, podobnie definiując styl dekoracyjny. Obaj byli związani z zakopiańską Szkołą Przemysłu Drzewnego.
Hołdem oddanym Skoczylasowi przez artystę Szczepkowskiego było zdjęcie jego maski pośmiertnej oraz zaprojektowanie nagrobka.

Wymiary maski to 22 cm wysokości, 19 cm szerokości oraz 18 cm głębokości.