To pełnoplastyczne indywidualizowane humoreskowe główki stworzone w latach 1905-1913 w krakowskim okresie twórczości Szczepkowskiego. Główki przedstawione są w wariantach z krótkimi włosami i głębokimi oczodołami, z brodą i w czapce oraz z uśmiechem na długiej szyi. To pełne gipsowe odlewy pokryte warstwą barwną w kolorze ciemno-pomarańczowym.
Zielony Balonik był pierwszym polskim kabaretem literackim, zrzeszającym elitę ówczesnych krakowskich poetów, pisarzy i plastyków w cukierni Apolinarego J. Michalika. Swoją działalność rozpoczął w październiku 1905 roku, a zakończył w 1912 roku (choć sporadycznie wystawiano przedstawienia do 1915 roku).
Idea tworzenia humorystycznych główek jest konsekwencją inspiracji członków Zielonego Balonika tradycją szopek krakowskich animowanych przez bezrobotnych zimą murarzy z Krowodrzy. Gmach ich „szopki” wzorowali na kościele w Modlnicy i zbudowali wespół młodzi malarze i artyści — Kamocki, Frycz, bracia Czajkowscy, Tadeusz Rychter, Szczygliński, Wojtkiewicz, Rzecki, Kuczborski.
Za laleczki odpowiadał Jan Szczepkowski wraz z rzeźbiarzem i okulistą dr Brudzewskim.